Up In Smoke Vol. VI

/ By :

Je moet maar kijken naar de namen op de affiches van voorgaande edities om te weten dat deze tour garant staat voor een portie stoner van de bovenste schuif. Colour Haze, Monkey3, Glowsun, Radio Moscow… Het zijn maar enkele van de klinkende namen op voorgaande edities. Ook de zevende editie staat al gepland met Belzebong, Mars Red Sky en Stoned Jesus (03/03 in VK Brussel). De zesde editie hield 18 februari halt in de Trix en trakteerde ons op shows van het Australische Mammoth Mammoth, de zweden van Greenleaf en het Duitse My Sleeping Karma.

Mammoth Mammoth

Terwijl de headliner van de avond een psychedelische trip beloofde te worden, werden we eerst nog omvergeblazen door de rauwe Australiërs van Mammoth Mammoth. Ik had hun nummers vooraf even beluisterd, maar niets had me kunnen voorbereiden op de intensiteit van frontman Mickey Tucker. Wat een bom energie heeft die man! Om het in de woorden van andere bekende Australiërs te zeggen: de muziek van Mammoth Mammoth is ‘dirty, mean and mighty unclean’. Compromisloze hardrock met een stevige dosis fuzz erover. Gitarist Cuz speelt met trucker’s cap en beestenvelletje, terwijl bassist Pete Bell een duidelijk punkverleden lijkt te hebben aan zijn outfit te zien. Drummer Bones laat weinig tijd tussen nummers (niet dat er toch iets te verstaan was van Tuckers bindteksten) en daardoor kregen we een ontzettende adrenalinerush over ons heen. De zaal was helemaal mee toen dan ook nog eens een cover van Kyuss’ ‘Green Machine’ werd ingezet. Tucker wou het publiek duidelijk nog beter leren kennen en sprong van het podium af recht het publiek in. Dat er een 20 a 30 meter kabel van de microfoon hem probeerde te volgen deerde de de zanger weinig. Je kon maar beter opzij of over de draad springen of je werd neergehaald. De monitors blokkeerden een groter bereik anders ben ik ervan overtuigd dat de man een pintje was gaan bestellen aan de toog. Laat het duidelijk zijn, dit is een band die je live moet meemaken om ze ten volle kunnen smaken.


Greenleaf

Nog aan het nagenieten van de intensiteit van de dubbele mammoet betraden de Zweden van Greenleaf al het podium. De band is door heel wat verandering in line-up gegaan doorheen de jaren aangezien vele artiesten steeds verplichtingen hadden bij andere bands zoals Dozer of Truckfighters. Ondanks dat het startte als een zijproject is Greenleaf 26 februari wel al toe aan zijn zesde langspeler Rise Above The Meadow.

We kregen hieruit al een voorsmaakje met de nummers ‘A Million Fireflies’, ‘Golden Throne’, en ‘Tyrants Tongue’. Ik raad jullie aan uit te kijken naar dit plaatje want het klinkt veelbelovend! Zanger Arvid Jonsson is goed bij stem en dat demonstreert hij pakkend bij de outro van ‘With Eyes Wide Open’. Hij geeft het publiek nog de kans mee te zingen, maar we komen niet echt in de buurt van zijn fenomenale stembereik. Vaste bandwaarde Tommi Holappa geniet zichtbaar op het podium en het samenspel tussen de muzikanten is leuk om aan te zien. Een korte bass-fill hier, een fijne drumrol daar, de muziek blijft boeien tot de laatste noot van ‘Equators’. Het geheel is strakker georkestreerd dan bij Mammoth Mammoth maar daarom niet minder opzwepend.

coverage_2016-02-18_upinsmoke_003

My Sleeping Karma

Na deze vele intense momenten bereidde ik me voor op heerlijk wegdromen bij My Sleeping Karma. Deze band straalt altijd een zeker charisma uit op het podium en ik vond het dan ook pakkend dat de band vooraan op het podium eerst tijd nam voor een groepsknuffel alvorens plaats te nemen achter hun instrumenten. De band nam in mijn ogen helaas wel een valse start. Aan de liedjeskeuze zal het niet gelegen hebben want met ‘InTENsion’ en het nieuwe ‘Prithvi’ startten ze ijzersterk. In tegenstelling tot de voorgaande bands klonk de muziek uit de monitoren heel sterk door voor wie vlakbij het podium stond en zat de basgitaar en -drum te sterk naar voren in de mix. Ik plaatste me enkele rijen naar achteren voor enige verbetering, maar toch duurde het tot het vierde nummer – het heerlijke ‘Ephedra’ – alvorens ik tevreden kon zijn met het geluid. Vanaf hier was het dan ook wel subliem genieten. De psychedelische muziek en ditto projecties lieten je heerlijk wegdromen. Of was het de wietgeur die oprees uit het publiek? De opstelling van de Trix Club liet helaas niet toe dat de projecties op wit doek volledig tot hun recht kwamen. Dit euvel werd echter meer dan goed gemaakt door de instrumentale muziek van deze Duitsers. Minimale maar ontzettend catchy melodieën van Seppi worden aangevuld met een vrijspelende ritmesectie. Wie het meest over het hoofd gezien wordt is Norman achter zijn soundboard, deels omdat hij duidelijk ook het minst contact zoekt met het publiek. Zijn kleine effecten tillen de muziek echter helemaal tot hogere sferen. De bandsfeer zat goed en fist bumps vlogen in het rond op het podium. Deze band doet live zijn naam eer aan en ze vormen een mooi voorbeeld van wat karma inhoudt – what you give is what you receive – ik zag bij deze band liefde, sympathie en respect. En dat is exact hoe ik voel over dit optreden.